ΑΡΘΡΑ - ΝΕΑ
-
Τι είναι Ψυχόδραμα;
Το ψυχόδραμα είναι μια μέθοδος ομαδικής ψυχοθεραπείας που δίνει έμφαση στον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα. Αναπτύχθηκε από τον ψυχίατρο J.L.Moreno. Οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να «αναπαραστήσουν» τις σημαντικές εμπειρίες της ζωής τους, μέσα στο πλαίσιο της ομάδας. Χρησιμοποιεί τη δράση για να ενθαρρύνει την έκφραση των καταπιεσμένων συναισθημάτων και να προσφέρει την ευκαιρία για αλλαγή.Είναι λοιπόν μια θεραπεία που βοηθάει τους ανθρώπους να «δοκιμάσουν» διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων τους, χωρίς να «τιμωρούνται για τα λάθη τους». Βασίζεται πάνω στη δράση.Έτσι λοιπόν το ψυχόδραμα αποτελείται από την Ομάδα, την Σκηνή, τα Βοηθητικά Εγώ (μέλη της ομάδας), τον Πρωταγωνιστή και τον Σκηνοθέτη της ομάδας ή αλλιώς Θεραπευτή.Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ ΕΔΩ ή επικοινωνήστε με την ψυχολόγο - ψυχοθεραπεύτρια κα. Μαδεμλή για μία πρώτη συνάντηση - ενημέρωση. -
Άγχος Των Εξετάσεων
Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση, που παρουσιάζεται όταν αισθανόμαστε ότι απειλούμαστε ή όταν πρέπει να ανταποκριθούμε σε μια απαιτητική κατάσταση. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από απαιτήσεις επαγγελματικές, κοινωνικές, συναισθηματικές καθώς και προσωπικές, που σχετίζονται με την δική μας ικανοποίηση, την αυτοπεποίθηση και την εικόνα που και εμείς οι ίδιοι έχουμε για τον εαυτό μας. Τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον δυο δεκαετίες, έχουμε αποδώσει στις σχολικές εξετάσεις και κυρίως τις πανελλαδικές, που είναι συνδεδεμένες με την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την επαγγελματική κατεύθυνση, μεγάλη σημασία για τη ζωή, την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του ίδιου του μαθητή. Η επιτυχία στις εξετάσεις υπερεπενδύεται συναισθηματικά και συχνά συγκεντρώνει πολλά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του μαθητή. Ο ίδιος ο μαθητής έρχεται αντιμέτωπος με τις δικές του προσδοκίες, τους δικούς του στόχους, τις δικές του αντοχές, αλλά και τις προσδοκίες και επιθυμίες των γονιών, της οικογένειας και των καθηγητών. Κι όλα αυτά πρέπει να ενταχθούν σ' ένα πλαίσιο στερεότυπο, όπως διαμορφώνεται από τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες.
Για να διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου, κάντε ΚΛΙΚ ΕΔΩ -
Η Αρνητική Συμπεριφορά των Εφήβων
Η εφηβεία είναι μια περίοδος κρίσης, που ενέχει την έννοια του παροδικού και είναι στενά συνυφασμένη με το θυμό, τις εκρήξεις οργής, την αντιδραστική συμπεριφορά. Οι περισσότεροι γονείς φαντάζονται την εφηβεία των παιδιών τους ως μια δύσκολη περίοδο, είτε γιατί δεν ξέρουν πώς θα είναι τα παιδιά τους ως έφηβοι, είτε ενθυμούμενοι τη δική τους εφηβεία. Αυτά που μας προβληματίζουν σε έναν έφηβο είναι τα αρνητικά συναισθήματα και οι αντιδραστικές συμπεριφορές. Είναι ο θυμός, η ζήλια, ο φόβος, η αγωνία, το άγχος, οι ενοχές. Είναι όλες οι επιθετικές ενορμήσεις που αυξάνονται στην εφηβεία, είναι το γεγονός ότι ο έφηβος εγκαταλείπει την οικογένεια και προοδευτικά κινείται έξω απ’ αυτήν. Αυτή η απομάκρυνση φυσικά γίνεται με συνεχείς συγκρούσεις, αντιδραστική συμπεριφορά, διεκδίκηση χρόνου με τους σημαντικούς πια συνομηλίκους, αμφισβήτηση του γονεϊκού ρόλου, των κανόνων και των ορίων. Από την άλλη πλευρά, είναι μια συνεχής μάχη του ίδιου του εφήβου με τον εαυτό που γνώριζε. Τώρα πρέπει να δομήσει άλλες συμπεριφορές, άλλα θέλω, να βρει αλλού ικανοποιήσεις, να βρει την ταυτότητά του. Αυτές οι συγκρούσεις έχουν ως αποδέκτες τόσο το οικογενειακό, όσο και το κοινωνικό περιβάλλον.
Για να διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου κάντε ΚΛΙΚ ΕΔΩ -
Στάδια Ψυχοσυναισθηματικής Ανάπτυξης του Παιδιού (Βρεφική Ηλικία)
Η ανάπτυξη του κάθε παιδιού καθορίζεται από μια σειρά πολύπλοκων αλληλεπιδράσεων βιολογικών, κληρονομικών και συναισθηματικών ανάμεσα στο παιδί και το περιβάλλον.
Με τον όρο ψυχοσυναισθηματική ονομάζουμε το στάδιο ωρίμανσης του παιδιού, ποια αισθήματα κυριαρχούν, πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του, πως σχετίζεται με τα πρόσωπα γύρω του. Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία ο ψυχισμός δομείται σε στάδια που καθορίζουν την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Υπάρχουν τρία εξελικτικά στάδια που ορίζονται με βάση τις περιοχές του σώματος από τις οποίες παίρνει ικανοποίηση το βρέφος.
Το πρώτο στάδιο είναι το στοματικό. Ο θηλασμός αποτελεί την πρωταρχική ικανοποίηση του βρέφους και το μητρικό στήθος το πρώτο “ ερωτικό” αντικείμενο στην αρχή της ζωής. Από τη γέννησή τους τα βρέφη έχουν ανεπτυγμένες όλες τις αισθήσεις και αντιδρούν στα ερεθίσματα του περιβάλλοντός τους. Από τις πρώτες μέρες της ζωής του το βρέφος μπορεί να αναγνωρίσει τη φωνή της μητέρας του και να στρέψει το κεφάλι του όταν του μιλάει. Σε ηλικία 2-4 μηνών αρχίζει να εστιάζει το βλέμμα του σε λεπτομέρειες του ανθρώπινου προσώπου και να αναγνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μητέρας του.
Τα βρέφη εκφράζουν επίσης πολύ καθαρά τα συναισθήματα τους: φωνάζουν, κλαίνε χαμογελούν, διεγείρονται. Προσπαθούν πολύ νωρίς να επικοινωνήσουν με τη μητέρα τους και με εκείνους που τα φροντίζουν. Οι μιμικές του προσώπου και οι πρώιμοι ήχοι έχουν αξία γλώσσας.
Όπως έχει αλλάξει η εικόνα που είχαμε για το βρέφος ανάλογα έχουν μεταβληθεί και οι θεωρίες για το μητρικό ρόλο, που δεν περιορίζεται σε ρόλο αποκλειστικά φροντίδας του βρέφους αλλά σε πρόσωπο με το οποίο αναπτύσσεται ισχυρός δεσμός. -
Η Προσκόλληση
Η προσκόλληση είναι ένας όρος που αναφέρεται στη σταθερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα. Πρόκειται για έναν ισχυρό δεσμό, για την πρώτη διαπροσωπική σχέση που διαμορφώνει το άτομο και χαρακτηρίζεται από αποκλειστικότητα, πρωιμότητα και σταθερότητα. Η αποκλειστικότητα είναι σημαντική για τη δημιουργία της σχέσης. Η φροντίδα πρέπει να παρέχεται βασικά από ένα μόνο πρόσωπο. Η πρωιμότητα προϋποθέτει την ουσιαστική παρουσία του προσώπου από την αρχή της ζωής και η σταθερότητα την καθημερινή παρουσία, τη διάθεση να καλύψει τις ανάγκες του βρέφους, να το ανακουφίσει σε στιγμές διέγερσης και να εκδηλώνει τα αισθήματα αγάπης και προστασίας.
Χαρακτηριστική αντίδραση προσκόλλησης είναι το άγχος αποχωρισμού που εμφανίζεται μετά τον έκτο μήνα, αυξάνεται σταδιακά με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται με μεγαλύτερη ένταση περίπου στον 18ο μήνα και να υποχωρεί το άγχος περίπου στην ηλικία των 2,5 - 3 ετών, περίοδος που το παιδί είναι έτοιμο να αποχωριστεί τη μητέρα και ξεκινήσει την πρώτη του σχολική εμπειρία.
Το άγχος αποχωρισμού εκδηλώνεται αρχικά με αίσθημα δυσφορίας όταν απομακρύνεται η μητέρα από κοντά του, όταν εμφανίζονται νέα πρόσωπα, όταν η μητέρα καλείται να απουσιάσει για αρκετές ώρες. Τα κλάματα, η ένταση, η σωματική προσκόλληση στη μητέρα, παρόλο που είναι δυσάρεστες, καθημερινές καταστάσεις είναι αναμενόμενες και ο τρόπος χειρισμού τους από τους γονείς θα είναι καθοριστικός για το αίσθημα ασφάλειας που αποκτήσει το παιδί, για την εμπιστοσύνη που θα δείξει και σ' αυτό το στάδιο και στο μέλλον προς τους γονείς του. Η ενημέρωση για την απουσία και για την επιστροφή τους είναι γονεϊκή στάση που άμεσα μπορεί να μην έχει ανακουφιστικά αποτελέσματα για το παιδί αλλά με την πάροδο του χρόνου δημιουργεί στο παιδί αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης προς τους γονείς. -
Ο ρόλος του πατέρα
Η συμμετοχή του πατέρα στη ψυχική ανάπτυξη του παιδιού αποδεικνύεται απαραίτητη. Ο πατέρας ακολουθεί και παρευρίσκεται δίπλα στο παιδί από τα πρώτα στάδια της βρεφικής ηλικίας.Τα τελευταία χρόνια λόγω της αλλαγής στον τρόπο ζωής, κυρίως στις βιομηχανικές χώρες, οι πατέρες συμμετέχουν από νωρίς στην καθημερινή φροντίδα των παιδιών τους, γεγονός που όπως καταγράφεται από έρευνες, τους δίνει μεγάλη ικανοποίηση και τους δημιουργεί αισθήματα υπερηφάνειας. Έχει παρατηρηθεί ότι η σχέση του πατέρα με το βρέφος έχει κυρίως ένα σωματικό χαρακτήρα. Οι πατέρες ξεκινούν συχνότερα από τις μητέρες παιχνίδια αγγίγματος και κοιτάγματος και το απολαμβάνουν περισσότερο. Επίσης ο πατέρας είναι το πρόσωπο που το βρέφος θα κάνει τη πρώτη σχέση μετά τη μητέρα, θα βοηθήσει στη μείωση της έντασης του άγχους αποχωρισμού και στη μείωση του φόβου προς τα ξένα πρόσωπα. Τα παιδιά στην ηλικία του ενός έτους είναι περισσότερο κοινωνικά και έχουν μικρότερη φοβία για τους ξένους, όταν ο πατέρας από νωρίς συμμετέχει στην ανατροφή του παιδιού. Τέλος η παρουσία του πατέρα βοηθά και τον ίδιο να γνωρίσει το παιδί του, το χαρακτήρα, τις ιδιαιτερότητές του και έτσι η εμπλοκή του σε επόμενα στάδια, που είναι πιο καθοριστική, θα έρθει σαν αποτέλεσμα της φυσικής λειτουργίας της οικογένειας. -
Συχνότερα προβλήματα
Οι παθολογικές εκδηλώσεις αυτής της περιόδου όταν δεν οφείλονται σε οργανικούς παράγοντες, σχετίζονται με τη δυσλειτουργία των πρώιμων σχέσεων.Τα συχνότερα προβλήματα της βρεφικής περιόδου είναι οι διαταραχές ύπνου και διατροφής. Ο τρόπος που εκφράζει το βρέφος τις δυσκολίες του είναι κυρίως σωματικός. Έτσι μιλάμε για ψυχοσωματική έκφραση κυρίως με δερματικά συμπτώματα, άσθμα ή δυσκολίες στη πρόσληψη τροφής.Καθυστερήσεις στην ανάπτυξη (ομιλία, κινητικές δεξιότητες) μπορεί να οφείλονται σε οργανικούς παράγοντες που θα πρέπει να διερευνηθούν αλλά μπορεί να αποδοθούν και σε συναισθηματική στέρηση ή παραμέληση.Η εγκατάσταση υγειών σχέσεων ανάμεσα στους γονείς και το παιδί που διέπονται από συνέχεια και συνέπεια αποτελεί βασικό μέτρο πρόληψης για τη φυσιολογική εξέλιξη του παιδιού. Όλοι οι γονείς με τη γέννηση του πρώτου παιδιού βιώνουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, για τα οποία είχαν βέβαια προετοιμαστεί τους προηγούμενους εννέα μήνες. Πολύ συχνός προβληματισμός είναι αν είναι σωστοί και καλοί γονείς, μήπως δεν κάνουν κάτι καλά και αυτό μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την εξέλιξη του παιδιού. Οι νέοι λοιπόν γονείς μπορούν να δεχθούν τη βοήθεια των πιο έμπειρων αλλά θα πρέπει από τη πρώτη στιγμή να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη του παιδιού τους και να δείξουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Άλλωστε μαζί με τα παιδιά μαθαίνουμε πως να είμαστε γονείς.